Wiara, to słowo, którego używamy bardzo często i w różnych okolicznościach. Nie zawsze oznacza to samo. Wiara jest zawsze wiarą "w coś" albo wiarą "komuś". Tak więc możemy posunąć się do stwierdzenia, że nasza wiara nie jest przeciwstawna rozumowi. Oznacza to, że wierząc w coś albo komuś kierujemy się rozumem, ponieważ to rozum podpowiada nam, że tak się stanie (np. będzie padać) lub ktoś komu wierzymy i ufamy nie zawiedzie nas.
Spróbujmy teraz odpowiedzieć na pytanie czym jest wiara. Wiele jest rzeczy, których sami nie poznamy, dlatego przyjmujemy je za prawdę na podstawie autorytetu osób, którym ufamy. Ten rodzaj wiary, który odwołuje się do autorytetów ludzi nazywamy wiarą naturalną.
Istnieje także wiara religijna, która opiera się na autorytecie Pana Boga. On sam objawia ludziom prawdę o Sobie i o człowieku. Prawdę poznajemy za pośrednictwem Kościoła. W poznawaniu Boga potrzebna nam jest wiara. Tę wiarę nazywamy wiarą nadprzyrodzoną.
Słownik języka polskiego podaje, że "wiara" to przekonanie o istnieniu Boga jako istoty nadprzyrodzonej; uznawanie za prawdę tego, co Bóg objawił.
Ludzie używający autorytetu Boga pragną coraz bardziej poznawać to, kim On jest. Nie wszyscy ludzie wierzą w Boga. Uważają, że Go nie ma, ponieważ nie da się Go ani zobaczyć, ani usłyszeć. Uznanie prawdy, że Bóg jest Osobą, wymaga wiary nadprzyrodzonej.
Chrześcijanie uznają, że Bóg jest Osobą. Oznacza to, że ludzie mogą się do Niego zwracać o pomoc, rozmawiać i przyjmować Jego moc. Bóg mówi o Sobie w Biblii. Ta Księga Wiary opowiada o tym, że Bóg jest Osobą. Pan Bóg we wszystkich swych dziełach, które objawia na kartach Pisma Świętego, okazuje ludziom swoją miłość, dobroć i łaskę. Pozwala ludziom także poznawać Siebie. Pan Bóg zaprasza nas do życia w przyjaźni z Sobą. Człowiek uznając i przyjmując Boga z wiarą, oddaje Mu należny szacunek. Czyni to przez modlitwę, a przede wszystkim poprzez udział w Eucharystii oraz życie zgodne z przykazaniami.
Osobista wiara, a nie zewnętrzny nakaz jest dla chrześcijanina źródłem życia moralnego, dlatego powinien jej strzec i odrzucać wszystko, co się jej sprzeciwia, tj. wątpienie oraz niewiarę (lekceważenie prawdy objawionej lub jej odrzucenie).
W Starym Testamencie wiara oznaczała relację między człowiekiem a Bogiem, była wyrazem wierności człowieka wobec Boga Przymierza, oznaczała posłuszeństwo wobec jego woli. W Nowym Testamencie Jezus domagał się od ludzi rozpoznania znaków zbawienia, wzywając ich do uwierzenia w Ewangelię; zgodnie z nauką Nowego Testamentu wiara jest konieczna do zbawienia, zapowiada wieczną szczęśliwość, której dostąpi człowiek zbawiony po śmierci.
Jak wiara była interpretowana podczas soborów?
Sobór trydencki - wiara to coś więcej niż tylko ufność, jako podstawa usprawiedliwienia wiara oznacza początek zbawienia człowieka
Sobór Watykański I - krytyka racjonalizmu, naucza o nadprzyrodzonej łasce wiary
Sobór Watykański II - wiara zobowiązuje chrześcijanina do zaangażowania się w sprawy i problemy współczesnego świata
Bibliografia
Słownik języka polskiego, hasło: wiara
encyklopedia PWN, hasło: wiara
Komentarze
Prześlij komentarz