O Słowie Bożym
Aniołowie dobrzy i źli oraz inne, podobne do nich istoty nie są zjawiskiem specyficznie biblijnym,stąd w Piśmie św. możliwa jest obecność elementów zapożyczonych z innych kultur. Objawienie spełnia wobec tych obcych wątków rolę oczyszczającą i dającą boską gwarancję ostatecznego życia. W Starym Testamencie Aniołowie występowali zwykle jako posłańcy Boga do świata i jako pośrednicy w Jego zbawczych planach. Tworzą zastępy, a wśród Aniołów szczególnie wyróżniał się Anioł Jahwe lub Anioł Boga, przez którego Bóg ujawniał swoją obecność, mówił i działał.
Aniołowie, we wszystkim od Boga zależni, wyznaczani na opiekunów poszczególnych narodów lub do spełnienia określonych zadań, otrzymują stosowne do tego imiona, na przykład znani nam archaniołowie Michał, Rafał, Gabriel. W Starym Testamencie mowa jest także o Cherubach,którzy chronili wejście do raju i byli nosicielami Boga.
Aniołowie są istotami z natury swojej różnymi od ludzi. Ponieważ należą do stworzeń, a przez to są nam bliscy, Kościół obchodzi ich święto. Do ostatniej reformy kalendarza kościelnego z 14 lutego 1969, każdy z tych aniołów miał oddzielne święto:
- św. Michał - 29 września,
- św. Gabriel - 24 marca,
- św. Rafał - 24 października.
Wczesna Tradycja chrześcijańska nie dysponowała pojęciem czystej duchowości; podkreślała odmienność Aniołów oraz ich związek ze światem. Powszechne dziś przekonanie o całkowitej niematerialności Aniołów ugruntowało się w Kościele dopiero od VI w. pod wpływem neoplatońskich teorii o czystych duchach, stanowiących ogniwo pośrednie między Bogiem i światem. Obecnie, w związku z podkreślaniem przynależności Aniołów do materialnego świata i historii, pojawiają się próby zrewidowania scholastycznej tezy głoszącej całkowitą niematerialność Aniołów.
IV Sobór Laterański (1215) stwierdził, że oprócz rzeczy widzialnych stworzył Bóg świat duchów niewidzialnych, tj. Aniołów. Ten jedyny dotyczący Aniołów dogmat, stwierdzający wprost: nie tyle ich istnienie i duchowość, co raczej całkowitą zależność od Stwórcy, powtórzony został na I Soborze Watykańskim (1870). Ze względu na przypisywane Aniołom funkcje kosmiczne uzasadnione wydaje się tradycyjne przekonanie o ich stworzeniu przed człowiekiem, na początku czasów. W powszechnym nauczaniu Kościoła i teologii Aniołowie przedstawiani są nie jako zwykłe personifikacje sił kosmicznych, lecz jako rzeczywiście istniejące, duchowe i osobowe istoty, obdarzone świadomością i wolnością. Podobnie jak ludzie, powołani zostali najprawdopodobniej od pierwszego momentu stworzenia do życia w przyjaźni z Bogiem, celem ostatecznym jest dla nich również uszczęśliwiające widzenie Boga, mają udział w łasce Chrystusa; powszechnie przyjęło się włączanie ich do jedynego, Chrystusowego porządku stworzenia i Przymierza. Przyjęcie Bożego daru łaski było przedmiotem ich wolnego wyboru.
Wiara w Anioła Stróża, opiekuna i orędownika danego poszczególnym ludziom przez Boga, ma potwierdzenie w starej tradycji żydowskiej; w Nowym Testamencie - "Strzeżcie się, żebyście nie gardzili żadnym z tych małych, bo mówię wam: Aniołowie ich w niebie wpatrują się zawsze w oblicze Ojca mojego", wiarę w Anioła Stróża u pierwszych chrześcijan odnotowały też w tradycji Ojców Kościoła, którzy uczyli, że każdy człowiek otrzymuje swojego Anioła.
Bibliografia:
- biblia.wiara.pl
- Archanioł Michał na fresku Bronzima
- Obraz Anioł Rafał
- Obraz Anioł Gabriel
Komentarze
Prześlij komentarz