Ręka kapłana w celebracji eucharystycznej ,,przemawia" ,,rozmawia" i ,,dialoguje" z uczestnikami liturgii. Czyni to często i na różne sposoby. Ma ona wiele do przekazania i jest przekazem treści duchowych. Ręka celebransa błogosławi, rozgrzesza, karmi Ciałem Chrystusa, wiąże stułą ręce małżonków, leje wodą i namaszcza olejem głowę chrzczonego, namaszcza chorych, sypie ziemię na wieko trumny.
Najczęściej widzimy rękę celebransa, która czyni znak krzyża. We Mszy Świętej celebrans dokonuje tego czterokrotnie i to za każdym razem w inny sposób. Najpierw żegna się On, otwierając liturgiczne zgromadzenie w imię Trójcy Świętej. Dotyka przy tym swego czoła, serca i ramion, wskazuje, że cały człowiek stoi w służebnej
gotowości i w obecności Bożej. Seria czterech znaków krzyża towarzyszy odczytaniu Ewangelii. Pierwszy znak krzyża kreśli celebrans na księdze lekcjonarza, a następne znaki na sobie, ukazując, że Słowo Boże przyjmujemy z podniesionym czołem, świadczymy ustami i przechowujemy w sercu. Trzeci moment kreślenia znaku krzyża dotyczy darów ofiarnych chleba i wina. Towarzysząca temu modlitwa do Ducha Św. jest prośbą o uświęcenie tych darów, aby stały się Ciałem i Krwią Chrystusa. Czwarty raz celebrans wykonuje znak krzyża rozsyłając zgromadzonych na końcu Mszy św. To błogosławieństwo nie tyle kończy Eucharystię, ile raczej przenosi jej trwanie poza próg budynku kościelnego.
Ręce kapłana wyciągnięte nad darami ofiarnymi towarzyszą prośbie kierowanej do Ducha Świętego o ich uświęcenie. Ten sam gest może wystąpić jeszcze pod koniec celebracji mszalnej w czasie ewentualnych dodatkowych wezwań o błogosławieństwo dla obecnych na Eucharystii.
W pewnych momentach Mszy św. (np. w czasie śpiewania ,,Chwała na wysokości Bogu" lub w czasie ,,Wyznania wiary" celebrans trzyma ręce złożone. Gest ten ma swoje źródło w epoce feudalnej, kiedy to podwładny wkładał swe złożone ręce w dłonie władcy, okazując tym cześć i posłuszeństwo. Ma on czytelną symbolikę i znaczenie także dzisiaj. Stoimy w obecności Bożej, w Jego ręce składamy nasze ręce, czyli nasze życie. To zarazem kierunek naszej nadziei.
Gdy celebrans ogłasza; ,,Pan z wami", rozkłada ręce na szerokość Kapłan pozdrawianego zgromadzenia ludzi. Zachęca wówczas obecnych: nie jesteście sami, zwiastuję wam radość wielką. Pan jest tutaj z nami!
Ręce celebransa w czasie podniesienia unoszą święte postaci Chleba i Wina. Kapłan ze swoich rąk czyni jakby tron, aby te konsekrowane postaci mogły być ujrzane, uwielbione i uczczone przez obecnych.
W czasie aktu pokutnego, przy recytacji ,,spowiedzi powszechnej" celebrans i obecni uderzają się w piersi. Jest to ogólnie znany znak pokory. Już św. Augustyn pouczał, że korzeń dobra i zła znajduje się nie tyle w głowie, co w sercu. To serce trzeba uderzeniem skruszyć. Każdorazowe uderzenie się w pierś jest zawsze uznaniem przed Bogiem, że oto staje przed Nim grzeszny, słaby człowiek.
Na koniec przypomnijmy ważną rolę rąk kapłana rozdającego Komunię Świętą, owoc każdej
Mszy Świętej. Jakże ważne jest, aby była ona udzielana w formie dialogu, godnie z uwzględnieniem ukazania Świętej Hostii oraz przez świadome przyjęcie jej przez wiernego w duchu wiary. Ręka celebransa pełni rolę znaku liturgicznego. Każdorazowo jest ona nośnikiem wielorakiej łaski Chrystusa.
Najczęściej widzimy rękę celebransa, która czyni znak krzyża. We Mszy Świętej celebrans dokonuje tego czterokrotnie i to za każdym razem w inny sposób. Najpierw żegna się On, otwierając liturgiczne zgromadzenie w imię Trójcy Świętej. Dotyka przy tym swego czoła, serca i ramion, wskazuje, że cały człowiek stoi w służebnej
gotowości i w obecności Bożej. Seria czterech znaków krzyża towarzyszy odczytaniu Ewangelii. Pierwszy znak krzyża kreśli celebrans na księdze lekcjonarza, a następne znaki na sobie, ukazując, że Słowo Boże przyjmujemy z podniesionym czołem, świadczymy ustami i przechowujemy w sercu. Trzeci moment kreślenia znaku krzyża dotyczy darów ofiarnych chleba i wina. Towarzysząca temu modlitwa do Ducha Św. jest prośbą o uświęcenie tych darów, aby stały się Ciałem i Krwią Chrystusa. Czwarty raz celebrans wykonuje znak krzyża rozsyłając zgromadzonych na końcu Mszy św. To błogosławieństwo nie tyle kończy Eucharystię, ile raczej przenosi jej trwanie poza próg budynku kościelnego.
Ręce kapłana wyciągnięte nad darami ofiarnymi towarzyszą prośbie kierowanej do Ducha Świętego o ich uświęcenie. Ten sam gest może wystąpić jeszcze pod koniec celebracji mszalnej w czasie ewentualnych dodatkowych wezwań o błogosławieństwo dla obecnych na Eucharystii.
W pewnych momentach Mszy św. (np. w czasie śpiewania ,,Chwała na wysokości Bogu" lub w czasie ,,Wyznania wiary" celebrans trzyma ręce złożone. Gest ten ma swoje źródło w epoce feudalnej, kiedy to podwładny wkładał swe złożone ręce w dłonie władcy, okazując tym cześć i posłuszeństwo. Ma on czytelną symbolikę i znaczenie także dzisiaj. Stoimy w obecności Bożej, w Jego ręce składamy nasze ręce, czyli nasze życie. To zarazem kierunek naszej nadziei.
Gdy celebrans ogłasza; ,,Pan z wami", rozkłada ręce na szerokość Kapłan pozdrawianego zgromadzenia ludzi. Zachęca wówczas obecnych: nie jesteście sami, zwiastuję wam radość wielką. Pan jest tutaj z nami!
Ręce celebransa w czasie podniesienia unoszą święte postaci Chleba i Wina. Kapłan ze swoich rąk czyni jakby tron, aby te konsekrowane postaci mogły być ujrzane, uwielbione i uczczone przez obecnych.
W czasie aktu pokutnego, przy recytacji ,,spowiedzi powszechnej" celebrans i obecni uderzają się w piersi. Jest to ogólnie znany znak pokory. Już św. Augustyn pouczał, że korzeń dobra i zła znajduje się nie tyle w głowie, co w sercu. To serce trzeba uderzeniem skruszyć. Każdorazowe uderzenie się w pierś jest zawsze uznaniem przed Bogiem, że oto staje przed Nim grzeszny, słaby człowiek.
Na koniec przypomnijmy ważną rolę rąk kapłana rozdającego Komunię Świętą, owoc każdej
Mszy Świętej. Jakże ważne jest, aby była ona udzielana w formie dialogu, godnie z uwzględnieniem ukazania Świętej Hostii oraz przez świadome przyjęcie jej przez wiernego w duchu wiary. Ręka celebransa pełni rolę znaku liturgicznego. Każdorazowo jest ona nośnikiem wielorakiej łaski Chrystusa.
Komentarze
Prześlij komentarz