Zbudź się / 17 / Romantyczność (o wierze)

Czwartek 28 stycznia

17/Romantyczność

Aby zrozumieć czym jest cnota wiary, zachęcam was najpierw do krótkiego ćwiczenia wyobraźni. Wyobraźcie sobie kochającą się młodą parę - chłopak i dziewczyna na krótki czas przed ślubem, gdyż eksperci twierdzą, że wtedy miłość jest najgorętsza i najbardziej widoczna. Przyjrzyjmy się konkretniej chłopakowi i jego stosunkowi do kochanej przez niego dziewczyny:

1. Chłopak kocha dziewczynę nie dlatego, że ktoś mu każe, ale dlatego, że po prostu tak chce. No nie łudźmy się, ale miłość pod przymusem nie jest prawdziwą miłością. Żeby miłość była prawdziwa oboje muszą kochać się, bo tak chcą, w wolności.
2. Chłopak ufa dziewczynie, nawet w przypadku, kiedy jej nie do końca rozumie. Czasem odnosi wrażenie, że się z nią nie zgadza, niemniej jednak dlatego, że ją kocha, postanowił ufać temu co ona myśli i mówi i dzielić się własnymi wątpliwościami. 
3. Chętnie jej słucha, a spędzony z nią czas jest dla niego najbardziej wyczekiwanym momentem dnia. Często o niej myśli.
4.  Dużo o niej mówi znajomym, uważa, że jest najwspanialszą osobą na świecie.
5. Przy podejmowaniu decyzji nie bierze pod uwagę jedynie swojego własnego dobra, ale konsultuje wszystkie wybory razem z nią i wspólnie zastanawiają się i wybierają właściwe wyjście z danego problemu.

Ten krótki romantyczny obraz młodej pary miał za zadanie płynnie wprowadzić was w dzisiejszy odcinek, poświęcony wierze. Każda z wymienionych cech rozkochanego chłopaka prezentuje jakiś obszar życia, w którym widzimy działanie tej jednej z cnót Boskich, czyli wiary. Co cechy chłopaka mówią nam o wierze? 

Zachęcam was do tego, abyście powyższe 5 punktów przeczytali wstawiając zamiast słowa "chłopak" słowa "człowiek wierzący", a zamiast "dziewczyna" - "Bóg". No to lecimy.

1. Wolność i wolny wybór zawiera się właściwie w definicji wiary. Jeśli ktoś do wiary jest zmuszony, nie możemy w ścisłym sensie powiedzieć, że wierzy. Nauczanie Soboru Watykańskiego II mówi, że człowiek wierzący z wolnej woli powierza się Bogu. 
2. 
   Wiara niesie ze sobą posłuszeństwo i zaufanie osobie, której wierzymy. Bogu objawiającemu należy okazać „posłuszeństwo wiary”*, co oznacza, że człowiek wierzący zapomina o własnej woli, a chce, aby spełniała się tylko wola Boża.
3. Wiara opiera się na modlitwie i czytaniu Słowa Bożego. To proste - nie da się zbudować z kimś rzeczywistej relacji, jeśli się z nim nie rozmawia i nic się o nim nie wie. Ideałem chrześcijańskiego życia jest modlitwa nieustanna, do której zachęca św. Paweł w swoich listach (1 Tes 5, 17). Wbrew pozorom wcale nie jest to niemożliwe. Mnisi prawosławni realizują to w taki sposób, że przez cały dzień, od rana do nocy, powtarzają w myślach imię Jezusa, albo jakieś zdanie z nim związane (tzw. modlitwa Jezusowa).
4. Wiara zakłada jej rozszerzanie. Uczeń Chrystusa powinien nie tylko zachowywać wiarę i żyć nią, ale także wyznawać ją, odważnie świadczyć o niej i szerzyć ją**.
5. Wiara bez uczynków jest martwa (Jk 2,26), człowiek wierzący musi żyć tym, w co wierzy i dostosowywać do wiary swoje życie.

To krótka refleksja na temat jednej z cnót Boskich - wiary. Przypomnę to, o czym mówiliśmy wczoraj - cnoty Boskie są darem Boga, nie sposób zdobyć ich samodzielnie. Te 5 punktów, które tu przedstawiłem, są możliwe do osiągnięcia, ale nie własnymi siłami. Taką wiarę może dać nam tylko Bóg.

Panie, przymnóż nam wiary! (Łk 17, 5)

*Sobór Watykański II, konstytucja Dei Verbum, nr 5

** Katechizm Kościoła Katolickiego 1816